Bywasz jaszczurką jesteś ćmą

 

jesteś dżdżownicą lecz i ptakiem też

lwem i szakalem wilkiem

który sam się karmi

 

każdego błogosławi cień

ochłodę niesie

mimo upalnych pragnień

 

jest w nas borsucze tłuste szczęście

i dłonie w cętki

i paski na twarzy

 

bywasz jaszczurką jesteś ćmą

wszystko czym jesteś płonie w dzień

z bocianim kręgiem słońca

lecz

 

nie podnoś w górę oczu zwierza

światło oślepi cię

wzleć!

 

 

 

Żaby w stawie płonące zielenią zmienną

 

znów wypływa muzyka wiosny

tym razem to nie koncert pleśni

to w szmerach wieczoru żar ognisk gasnących

i żaby w stawie płonące zielenią zmienną

jak liść odpadły z kurtki maskującej

niejednolity

lepkim mrokiem przetarty

cedzony przez sito leszczynowych prętów

 

niczym kaczeńce poprzez wartki odpływ

spod śniegu na mokradłach 

który jest już błotem

dają się ukraść z tła i odzielenić

 

muzyka wypływa wymuskana bulgotem

wraz z odchodzącym coraz dłuższym dniem

zmywana deszczem jak blada akwarela

z ciemnego obrazu 

jeszcze bledszych źrenic

 

ówdzie błyśnie seledyn jeszcze spadnie łza

a potem mroczny bezszmer choć przecież bez barw

i znów wypłyną dźwięki z namokniętych żab

wszystko się rodzi 

wszystko truchleje

 

życie trwa

 

 

 

*  *  *

 

chabry maki kąkole - najpiękniejsze kwiaty

jak pianka z kufla piwa sączą się wśród złoceń

i czasem obok drogi klejnot zamigocze

 

są trwałe bo zrodzone z potrzeby istnienia

i zachwycają niby gest niespodziewany

jak w letnim deszczu dotyk ukochanej

 

jak usta oczy i ten cień co oczom

daje wilgotną tajemnicę mroczną

jak upragniony początek strumienia

 

jak fiolet karmin błękit na czystej palecie

które na niebo rzucił artysta natchniony

proste wesołe skrzące zawirują w słońcu

 

by pośród pól migotać nie na nieboskłonie

 

 

 

Do syna

 

który teraz jesteś krzykliwą iskierką

bądź jak seledynowa płaszczyzna spokoju

na którą włoży artysta niebieski

plamy swych rąk wrażliwe jak żółcień i fiolet

 

niech cię kolor utuli wzorzystą kołderką

utkaną z nici dzikiego powoju

a słowa łzom podobne i jak one czyste

popłyną w górę gdzie wysokie drzewo

świeci jak biały kamień nad urwiskiem

które na prawo nie jest ani lewo

 

bądź jak w katedrze niewidoczne freski

aby nie zwracać modlących uwagi

na pędzla mistrza pociągnięcia bliskie

odkryciu że ten król jest nagi

 

i trzeba okryć go figowym listkiem

 

 

 

Dogmatycy i sensaci

 

nie szuka sensacji 

sensat

to ona znajduje go

i nie pomogą kropelki

ni homeopatia

zalewa go żółć dogmatów

 

o biedni dogmatycy

nieszczęśni sensaci

kłaniam się wam dziś

tym kulawym wierszem

 

to właśnie współczucie

każe mi pisać

bo wiem czym dla was

dzień bez uniesienia

ciężaru objawionej wam

wypielęgnowanej

porcji

 

pochylam czoła przed wami

nieszczęśni akrobaci

więźniowie spisywanej ontologii słowa

szlifierze szkiełek w kadzidlanych lampkach

mistycy nazwisk

dobrze widzianych

przez trujące okulary

 

mógłbym długo wysławiać

o cyzelatorzy

o śledziennicy i majsterkowicze

lecz bez zgrabnej anegdoty czym jest wiersz?

bez treningu u mistrzów cóż wart tren?

bez odniesień oda?

 

chciałbym, o tak!

być jak wy lecz cóż

pogardy zbyt mało by wstąpić

wysoko i trwać i tego

trzymać się

 

 

 

Gdy spływa słona woda z popękanych niebios

 

świat nie kończy się tam gdzie horyzontu

ruchomy cień gdzie czarne niebo gdzie wzór 

gdzie rytm i algorytm

gdzie nazwy brak lub umiejętności

ubrania śmierci w suknię definicji

 

jest w nas ten świat

o ile chwycić potrafimy 

cześć sensu w puste zaciśnięte dłonie

użyć w ułomnym wymiarze i wierzyć

mocno wierzyć, że jest dopełnienie

że powstaje treść

że ją tworzymy razem 

przecież powstaliśmy

i raz za razem powstajemy 

by schodzić z ciemnych wzgórz przez las

nie oglądając się

nie oglądając siebie

bo wiemy wiemy

jakie na nas znaki zapisał trwale

pisarz doskonały

 

a woda słona z popękanych niebios

tylko utrwala niebieski atrament

 

(24.07.2013)

 

 

 

Gry

 

pod niebem które zmienia barwy

domy a w domach lalki Barbie

 

i komputery z Internetem

świat w kulki gniotą jak gazetę

 

(a czym gazeta z komputera

wie chyba każdy prócz zecera)

 

nadeszły czasy że Chińczyka

znowu się uczysz (takiej gry)

 

na skraju planszy stoisz ty

każdy twój ruch z kostki wynika

 

 

 

Idąc obok kamienia

 

spójrz

pioruny ogniem omiatają wzgórza

a miasto puste jest tak przeraźliwie

że samo wyje wśród szelestu nocy

że samo śpiewa pijackie piosenki

 

spójrz

gdzie można wyrwać coś na potem

schodzą się ludzie i patrzą ci w oczy

a poza nimi kamień i dzieje się obok

życie pomimo - nieważne

 

spójrz

bo zanim ktoś napluje ci w twarz

możesz jeszcze zrozumieć

że kamień i wiatr są trwalsze

od najtrwalszych zasad i przekonań

 

słuchaj

to wiatr ci śpiewa a kamień jest obok

kiedy przechodzisz nie patrząc na boki

bo samotności zwykle się unika

a jednak ona nigdy nie jest pusta

sama wybiera kto ją ma zapełnić

i ruszyć poprzez słone pola

z nią

ścieżką przy kamieniu

sama napełnia 

twardością złudzenia

i wtedy jest najłagodniejszym 

towarzyszem drogi

 

(24.07.2013)

 

 

 

Idąc starym szlakiem

 

bywając w miejscach gdzie czas przyśpieszał

zwalniam by spojrzeć w górę

choć raz

spod parasola nad stolikiem

z nieba się leje - spękane segmenty

nie utrzymują ciężaru nadziei

że co odeszło może się zatrzymać

by znów urodzić z roztopienia źrenic 

deszcz letni

w którym skąpani jak we łzach

znów rozkwitniemy i niech tak się stanie

bo stać się musi ból

i przemijanie?

 

(24.07.2013)

 

 

 

Jak w starym filmie

 

kiedy przyjdą do ciebie

może podczas snu

ból kontur mrok

nie zdziw się

 

może zaraz szeleszcząc opadnie kurtyna

zapalą się światła a dziewczyny

z pretensjonalnymi - jak w starym filmie - kokardami

będą - jak w starym filmie - pytać

- czekoladki? - lemoniada?

 

może jeszcze olśni cię słońce

ogłuszy szum fal rozbijanych o skały

rozczuli smak i zapach miodu

 

tamten chłopak wciąż rzuca do góry kamieniem

przebija czułą rogówkę nieba

i topi się w deszczu

 

dziś w teleturnieju

może podczas snu

pytają o

a) ból  b) kontur c) mrok

nie wiesz co wybrać

nierzeczywiste słowa?

 

- nie - mówisz - nie mogę udzielić

odpowiedzi na to pytanie

zresztą zaraz opadnie kurtyna

publiczność będzie klaskać na stojąco

a za ciebie wezmą się - jak w starym filmie - 

wzięci specjaliści od chorób nerwowych

 

nie zdziw się

odkąd internet opasał świat

lista przebojów na każdej ulicy

nic nie boli

 

 

 

Jaskiniowcy

 

dominują jaskiniowcy przemieszani ze sprayem

czyści bo dbają

o higienę ciała

w zdrowym ciele zdrowe cielę - żartują

są nowocześni i sprawni

wysportowani 

wytresowani procedurą

wiedzą że - jak każdy

mają swoich nowych bogów

Postęp Tolerancję

wciąż rośnie panteon

żebyś se nie myślał

 

jaskiniowiec jest cool i trendy

nie przywiązuje się do tradycji

chyba że znów modny jest stary model

przepaski biodrowej

ale jaskiniowiec nie głupi

wie kogo zdzielić a kogo wysłuchać

 

i przetrwa bo wie - nieważny rozum

ważny instynkt

i samopoczucie

 

jaskiniowiec nie jest frajerem

o nie

i dlatego nie wyginie

 

 

 

Jestem

 

niepoważny

jak ty który myślisz

że lepszy przykład istnieje

 

zagubiony jak ty

gdy zapytasz sam siebie

i odpowiesz

bo odpowiedź nie istnieje

chyba

 

samotny jak ty

który pośród ludzi

czekasz aż minie sen

 

aż się przebudzisz

 

 

 

Miasteczka mają w dupie Bursę

 

w pewien sobotni wieczór w podlaskim miasteczku

dużo wódki i piwa aż mi pojaśniało

postanowienie szybkie więc zrobiłem

spojrzałem wokół i zacząłem pytać

 

najpierw Karola z nosem odpowiednim

potem Marlenę z pociemniałym okiem

co sądzą o poezji Bursy pytałem

 

- mam w dupie Bursę Andrzeja

powiedzieli zgodnie

i dziadek Maniek też powiedział tak

 

ankiety w kilku jeszcze miasteczkach zrobiłem

dużo by pisać lecz starczy pomnożyć

 

choć muszę przyznać że czasem nieśmiało

ktoś powiedział

imię przed nazwiskiem

 

 

 

Mrok wg św. Jonasza

 

aby przekroczyć barierę mroku

czasem myśl starczy czasem spokój

 

trzeba zachować i do przodu

krok rozpędzony dać z korowodu

 

cieni co nie są niczym innym

niż na jałowym biegu silnik

 

bo każdy może ten krok zrobić

choć zwykle powie że nie musi

 

lecz ten co ciemność nosi w sobie

wcześniej czy później się udusi

 

lecz jeśli kroku nie postawisz

sycąca pasza ciało zbawi

 

i będziesz – kiedy runą mury

karmionym według receptury

 

bez wątpliwości i mozołów

szlachetnym daniem z pańskich stołów

 

(można przypuścić że złem mniejszym

konsola jest Sony Playstation)

 

lecz można wypluć ciemny dym

i często wiersz pomaga w tym

 

można opuścić bliską ciemność

i spojrzeć obok - na codzienność

 

a z czasem wyżej unieść wzrok

ponad horyzont ponad mrok

 

 

 

*  *  *

 

Myśli to nie są paciorki różańca –

Obłoku w dłoni nie schowasz, a nawet

Gdybyś chciał wpisać każdy krok do tańca

W tę jak różaniec przesuwaną trawę

 

Musisz zapomnieć... A potem od nowa

Wsuwać na nitkę koral po koralu,

Wybrać melodię i zepsute słowa,

Tańczyć nim parkiet zostanie po balu.

 

I znów zapomnieć, i uwierzyć jeszcze,

Że wieczór cichy, że ktoś jest przy tobie,

Że znowu wrócą niegdysiejsze deszcze,

A nowe ciało nowy stworzy ogień.

 

 

 

*  *  *

 

nie śmiejmy się z prostoty

ona w swej dobroci

mija zakręty w które rozpędzeni

wpadamy ufni w doświadczenie nocy

zrodzonej z wiedzy o wiedzy a przecież

lepiej czasami brzytwą ciąć

niż wwiercać się w twardą materię

urojeń zwykle zdobnych nazbyt

 

wznosimy często bastiony przekonań

gdy ścieżka obok jest nieuczęszczana

i z głów do słów przepływa zakręcony beton

ze słów do głów kładzie się zaprawa

 

warto nad rzekę wtedy pójść

gdzie płynie woda z góry w dół

łatwo to pojąć i łatwo

zrozumieć też że ciemno jest

 

gdy zgaśnie światło

 

 

 

Nie zmieniam hasła

 

trzeba mieć hasło

by żyć

hasło to klucz to moc

hasło otwiera bramy i skrytki

zbierane latami pomarszczone twarze

spinki do włosów

zasuszone liście

 

hasło wprowadza w życie

ujawnia tajemnice

 

gdy znasz hasło wiesz

masz pewność i dlatego

dobrze je zmieniać czasem

 

lecz ja nie zmieniam hasła

utrwaliło się wśród nabrzmiałych chmur

wypuszcza krople

daje możliwości

 

nie zmieniam hasła bo lubię je

dałem mu siebie i od lat

czekam na odzew

 

 

 

Noc wbijania gwoździ

 

pierwszy jest gwóźdź na zachętę

rozszerza naczynia sprawdza twardość myśli

uderza przed snem budząc niepokój

i lekkie swędzenie kończyn

 

drugi na rogrzewkę jak strzał w stopę

każe biegać w kółko i powtarzać

rozstąp się ściano twarda

rozsuń atomy

zmień elektrony na fotony

 

trzeci idzie prosto w mózg

fotony gnają szalone

a światłość leczy

każdy materii

splot

 

gwoździe poezji wbijają

mocą

 

 

 

Pieśń stolarza

 

gdyby tak słowa w zimnym domu

chciały mieć moc zlepiania godzin

to w jednej chwili „ty i ja”

mogło by trwać przez całe ery

a tak nie mówiąc nic nikomu

trwają oddzielnie od narodzin

i tylko zimny ekran drga –

Animal Planet Discovery

 

lecz czasem spod stopni ołtarza

dobiega cichy śpiew stolarza

który potrafi z nerwów drzew

wytoczyć łoże, stół i krew

 

aby napełnić każdy słój

zapachem barwą kształtem aż

poruszy się materii zwój

i drewno przyjmie Boga twarz

 

 

 

Postęp

 

Na początku nie było forsy

tylko duch unosił się

nad wodami

 

lecz potem stał się

świat i ludzie

zaczęli liczyć

i uznali że to jest dobre

 

lecz niektórzy 

uznali że jeszcze lepsze

jest posiąść

bliźniego swego

 

 

 

*  *  *

 

Poszli pisarze za Komendantem,

Poszedł Żeromski, poszedł Strug,

I nawet stary Sieroszewski

Na koński grzbiet wsiadał, jak mógł.

 

Poszli poeci i śpiewali

O rozmarynie, o białych różach,

A z karabinów ich leciały 

Róże, co kwitły na mundurach

 

Moskali. Tak, strzelali chłopcy

I szablą bili w twardy czerep

Kozaka, jegra i mołojca.

Chociaż wiedzieli, że orderem

 

Nikt nie zapełni w przyszłej Polsce

pustki zrodzonej z cichej śmierci.

Lecz poszli w bój za Komendantem,

Poszli pisarze i poeci.

 

I przeszli prosto do legendy...

A dziś widzimy po fajrancie,

Jak z legend bekę toczą mendy,

Lecz znów pójdziemy Komendancie!

 

 

 

Poza tym

 

wiersz

to zwierz

gdy cię rozszarpie

już wiesz

 

 

 

Przed spiżową bramą

 

wieczorem

szron osiada na szklankach czerwonych

splątani węzłem wszechświatowej sieci

nie rozróżniamy czy kwiecień

czy wtorek

poeci

od analiz przesileń rządowych

okrągłe zdania zdobią monitory

nim wszystko skryje wygaszacz ekranu

odkryją prawdę sto razy tę samą

nowe przesłanie na nowe stulecie

 

a rano

świt wycieka jak sok dzikiej róży

znów dyskusje tkane snu flanelą

zastygają przed spiżową bramą

której telefonu zew nie zburzy

 

 

 

Ryszard Kaczorowski

 

nie ma już ulicy Argentyńskiej

przez którą płynął łobuziak zimą

żeglował latem

nie ma dębów w parku spod których

wziął ziemię harcerz

na długą wyprawę

 

najpierw obóz w śnieżnej scenerii

później codzienne capstrzyki

w Persji na Ziemi Świętej w Afryce

i tam gdzie maki

do dziś dorodne

 

wiózł ziemię ze sobą

harcerz

patrzył na woreczek

wspominał smak buzy kuchenów

tych białych o których

nie bardzo miał z kim rozmawiać

 

był wierny szedł

i myślał - jak wrócę 

zaproszę do Ritza dziewczynę

na bal wyzwolenia

 

a potem coraz smutniejsze bale

wieczorki coraz starszych panów

w gościnnym obmierzłym zjednoczonym

królestwie

 

gdy wrócił związany

łańcuchem orła

nie było już Ritza

nie było dziewczyn z tamtych lat

buzy kuchenów płomyków

na siedmiu ramionach

 

poleciał ostatni raz pożegnać

świat puszczony z dymem

i zalany wapnem

 

została ziemia

tamta ziemia

 

został orzeł 

biały jak sen bez słów

wrósł szponami

w dębowe gniazdo

 

(11.04.2010)

 

 

 

Smak landrynek zapach winylu

 

miłość ma często malinowe wargi

smak landrynek naleśników

zapach miodu jabłek winylu

 

słucha Abby i tej czwórki

pajaców z Liverpool

gra jej chłopak o perłowych włosach

 

wpatrzona w gorący błękit

nad ukwieconym zboczem

w czerwone plamy wołów

 

w fiolet równych bruzd

w pstrągi nad potokiem

i obsypane kwieciem gałęzie

 

zna słowa lecz nimi

maluje obrazy ciemnym ogniem

ogrzewa ścierniska

 

czasem przechadza się w pobliżu

szeleści stronami świata

ociera się o kocie pręgi

 

pamięta miejsca - stroszą się

strzechy niżej strumyk

obrzyna brzeg i szemrze

 

a pod jabłonką ciągle tkwi

cień dołka na ziemniaki

zawsze sierpień we włosach

 

ona wciąż świeża jakby pół życia

trwała w tym dołku

z sierpem i kosą

 

a drugie pół w pokorze

wietrze barwach i nadziejach

we wnętrzach skał i skrzydłach

 

 

 

Szarża lekkokonnych

 

U Tennysona są bohaterami

ci, co po zgubę własną szarżowali.

 

A u nas zwykło się uważać,

że somosierski szał rozum obraża.

 

Kogo czci świat? Tych przecież zwycięskich?

Czy tych, co dzielność dodali do klęski?

 

Ci bezrozumnie podchodząc pod ogień

śmierć swą znaleźli i pośmierną sławę.

 

A ci, co armii otworzyli drogę

sławą sięgają ledwie za Warszawę.

 

Bohaterami wszyscy lekkokonni.

Kto o nich słyszał nigdy nie zapomni

Lecz ci cesarscy prawdziwie są wielcy.

 

Nawet niepamięć ich już nie pomniejszy.

 

 

 

Ślimak i ja

 

dobrze mieć rogi miękkie 

pod ręką

i skorupę krętą

 

on się ślimaczy 

ja płaczę

a przecież może być inaczej

 

kiedyś on popełznie rączo śliską ścieżką

ku chmurom w pobliże nieba

 

ja z nim

też miękki - tak trzeba

 

bo odślimaczyć Ślimaka

ciężko

a samemu się ślimaczyć

niemęsko

 

 

 

Tkać słowo

 

nadziei na przetrwanie

trzymam się oburącz

jak kroju fraka –

oplatam ramionami każdy tekst

tak niedzisiejszy się zdaje 

a bywa

całkiem jak sweter

wełniany

miękki

 

ja miękki w miękkiej zbroi

wydeptuję ścieżki

przez zaklęte komnaty

gęste od podejrzeń

z ukrytych kamer

i ukrytych celów

 

odnowić słowo – nauczyć je trwać

bo trzeba żeby żuraw żar ptak

i feniks

wzdręga i wieloryb

nie wyliczanką były ale wierszem

w języku z wełny światła

i czerwonej gliny

 

 

 

*  *  *

 

Tutaj wieczorem do snu się kładziemy,

A mroczne światło kontury utlenia,

I zasypiamy zmęczeni i niemi,

Bo dar ciemności wyzwania dnia zmienia

 

W kochaną ciszę. Bez miejsca i kończyn

W niej chcę odpocząć odważny tchórzliwie,

Jak bóg powszedni, co mnie  z sobą złączył

Sycącym kłamstwem, które brzmi prawdziwie.

 

Bywam tu cieniem, co pozostał z drzewa,

Któremu wszystkie gałęzie urwano –

Łatwo świat zburzyć (jabłko zerwie Ewa)

I prosić niebo, by film powtarzano.

 

 

 

*  *  *

 

trawić poezję...

lecz nikt jej nie zje

 

a zresztą

podzielę się z resztą

nadzieją

 

na pamięć

i amnezję

 

a gdyby nawet

ktoś poezję jadł?

lepiej to niż

trawić trawę

 

i brudzić świat

 

 

 

*  *  *

 

Ty co przydrożne wygładzasz kamienie

i dbasz by drogi mijały rozstaje

co twardy dąb wywodzisz z soków ciemnej ziemi

i krążysz znakiem jastrzębia w błękicie

 

pozwól zachować treść tańca strumienia

i radość z wiersza w środku antologii

pozwól się cieszyć zetlałym wspomnieniem

kiedyś pod szafą zgubionej zabawki

 

którą był zresztą samochód z plastiku

prosty radziecki lecz jeździł po niebie

dziecka które obejmując auto

macało szczebel z drabiny do Ciebie

 

 

 

Uczeń i mistrz

 

Pytał mistrza uczeń zdolny,

by zapełnić czymś czas wolny.

 

Po chuj w kawę wlewać mleko, 

gdy do sklepu jest daleko?

 

I w ogóle kawa z mlekiem?

Lepiej w pizdu iść nad rzekę.

 

Albo li do Oczytalni,

liznąć trochę i wyrzygać

takich wierszy sporą przygarść...

I z papierem iść do pralni,

bo się jeszcze może przydać,

kiedy na nim nic nie widać.

 

Plamy z kawy, zwłaszcza z mlekiem,

to list gończy za człowiekiem.

- Wsadź se w dupę puszkę coli.

- Trochę zimna, no i boli...

 

Więc nie pytał więcej uczeń,

bo zrozumiał, że pouczeń 

nie jest gotów słuchać, lecz

łyknąć coś, to dobra rzecz,

by się wierszem zmierzyć z radą,

co podoba się sąsiadom...

 

I na główkę skoczyć z łodzi,

choćby był pod stępką brodzik...

 

 

 

Ulica Wiatrakowa

 

Pan Janek poeta wymarzył tu sobie

białostocki Montmartre

bo kolorowa to była ulica

kocimi łbami płynąca pod górę

z porastającą ruiną kaflarni Bychowskich

 

na szczycie kiedyś Walendziuk miał wiatrak

który z wiatru wyrabiał mąki pełne wory

na wozy potem nieśpiesznie wrzucane

a w końcu szkołę tutaj zbudowano

do której każdy miał pod górkę

za okupacji było tam gestapo

i jakby słońca wzgórze miało mniej

 

dziś znowu szkoła szkoli niezaśpiesznie

bo w murach czuje ciężar przemielonych lat

 

ulicę sady zdobiły i drewniane domy

po których dzisiaj zapadnięty dach

jeden tylko ocalał jeszcze w carskich barwach

jasnego łajna barwy trzyma się na wzgórzu

 

aż kiedyś szereg bloków rozlał się za zachód

i zaraz na kaflarni wielka bryła wzrosła

na ponad dziesięć pięter i pogardę piękna

choć gdyby zrobić tam pracownie

dla chcących w niebo wlecieć stworzycieli

 

(największą z nich dla Pana Janka

on teraz twardo siedzi w Wielkim Jabłku

jak robak miąższ niezdrowy sączy oraz łyka)

 

to może wtedy megablok upiorny

wgórza nie stłumił by lecz żar

z niego by wycisnął się co strzępy słońca

przez wieki pchały w błoto i kamienie

w drewno skorupy dawnych wozów osie

w rdzę włazów nawet w mityczne tunele

w parskanie koni - mogłoby tak być

 

teraz z północy toruje się droga

przez torowisko żeby w miasta serce

wrazić się nowym klinem - od południa zaś

bloki są mniejsze oplecione w parking

 

był czas gdy chciałem mieszkać w jednym z nich

dopóki napis z nienacka nie powstał

że "Wiatrak cweli hipisów" i cóż

się dziwić ża ja długowłosy

pomyślałem z sympatią o rycerzu tym

z długim włosem i nosem oraz długą kopią

którą godzi w wiatraki by ocalić coś

co przemija lecz chyba zbyt szybko

bo przyzwyczaja przecież pokolenia całe

 

dziś miasto dorodnieje ale trochę żal

bo każde nowa wartość coś z duszy wyrywa

 

ja wiele nie widziałem ale słyszę wciąż

jak dzieci się wspinają do szkoły z zachodu

tą ubłoconą drogą której nie ma już

wcześniej kakao duszkiem a w dłoń pajdę chleba

zwykle zmoczoną wodą posypaną cukrem

pośpiesznie łapiąc bo już pierwszy dzwonek

rozrywa żywą ciszę pełną krów i kur

 

czasem powietrzna zła kałamarnica

skazi fioletem niebo strzyknie ciemnym tuszem

więc trzeba przypiąć skrzydła żeby zdążyć móc

na mijający szybko dzień zbyt ciężkich chmur

by zdążyć wlecieć do najbliższej z bram

 

wznoszę się Wiatrakową chętnie w letni wieczór

gdy w poprzek drogi przebiegają jeże

wtulam się w ciepły dech pachnący drewnem

rozgrzanym czarem zapomnianych cieni

wznoszę się ponad asfalt przenikam przez beton

póki energia wzgórza gdzieś pod ziemią tkwi

 

 

 

W bursztynie

 

jak owoc

twoje usta smakują różowo

szept zaplata ciszę wokół nas

gdzieś daleko

i obraz i słowo

i ulicznych latarni poświata

 

a my

moja duszy połowo

zamieniamy toczący się czas

w bursztynową toń

 

rośnie las -

każdy cień nadpisuje na chmurach

marmurową strukturę dnia

 

usta włosy dłoń

ty i ja

 

 

 

*  *  *

 

w knajpie posiedzieć i ważyć sobie lekce

te sprawy ciężkie - męskie i kobiece

 

bo nic nie ciąży bardziej niż kwas z żył

tłoczony z życia choćbyś tylko pił

 

niewiele więcej niż każe sumienie

gdy dobra wódka może dać wytchnienie

 

no i modlitwa gdy umiesz do Boga

zagadać prosto

 

bo wtedy zrozumiesz

że ten co zwykle powiedzieć nie umie

 

nic prócz słów prostych

tworzy arcydzieła

 

których nienawiść a nawet ironia

nie zniszczy choćby z geniuszu się wzięła

 

 

 

Wiersz który leczy z nadwagi

 

jestem zjadaczem marmuru

bezbożnym adeptem szkoły pisania

ikon toczących skały kropli

nie policzysz

 

kiedy wschodzi słońce

ślepnę tracę apetyt

to bywa tradycyjnie bolesne

potykać się o porządek rzeczy

 

i ty także obrastasz

w ciepłe zwały doświadczenia

krzepnie twoje gardło pulsuje

kremowy strumień

 

pożarliśmy większość złóż

teraz nas wypełnia

układ zer i jedynek

jak glina i popiół

 

 

 

Woń mięty i maciejki silna jest nad ranem

 

z mięty uwiłem cichy atłas

i szarość młodej nocy

 

ruchomy prześwit między fioletem

a żurawiem trzepiącym skrzydłami

 

kiedy słońce blade miekko przenika

przez łuszczący się pokost powietrza

 

woń mięty i maciejki silna jest nad ranem

kiedy odchodzi - nic nie zabezpiecza

 

powolnych dusznych godzin przemijania

gdy skrzek rozkłada się po starorzeczach

 

 

 

Zanim przyjedzie ciężarówka

 

tak zaczął się rozpadać świat

nie było trąb archaniołów

i z oceanów nie wylazły potwory

było jak zwykle może głośniej

 

pierwszy zniknął fotel na biegunach

zbyt nie pasował do braku wygody

który wypełniał tamtą przestrzeń

 

dawno wchłonęła ziemia merdający ogon

w papier wpisały się tamte obłoki

drzewa rzucają dłuższe cienie

przez inny świat przepływa potok

którego mostki znane tak

skrzypiały każdą deską kiedy my

chcieliśmy trzymać cały świat

między uśmiechem czystych oczu

(których nam dzisiaj bardzo brak)

i mijających szybko dni

 

są ściany strojne w słoneczniki

i tynkowany jeszcze strop

jest kot mruczący jakby nic

nie spadło z nieba na nasz dom

 

jest coraz większy mądry syn

co z trzęsącego się powietrza

wyławia bliskość dawnych chwil

i przyszłych dni z nimi przymierza

 

 

 

Za progiem

 

a droga wiedzie w przód i w przód

choć się zaczęłą tuż za progiem

i choćby ją wyznaczył Bóg

jesteś człowiekiem a nie Bogiem

 

ta podróż - choćbyś stał - wciąż trwa

miele niebieski młyn z przytupem

choćbyś rozpoznał ścieżki zła

bywa zbyt późno na pokutę

 

a chociaż czasem pośród snów

odszukasz sens który nie znika

to droga biegnie i brak słów

co wyprowadzą ze śmietnika

 

nie ludzkie słowa dają moc

i nie zaklęcia z kart pasjansa

lecz gdy nadchodzi długa noc

dobrze gdy blisko Sancho Pansa

 

kiedy samotnie poznać chcesz

nieoczywiste tajemnice

nadchodzi noc i tylko noc

i z mrocznej głębi ma spódnicę

 

a choćbyś lubił gęstość mgły

i kochasz mrok gdy da nadzieję

to w końcu staniesz nagi Ty

przed ciemnym Nic co nie truchleje

 

droga wciąż wiedzie w przód i w przód

 

 

 

Z życia nietoperzy

 

dobrze wieczorem polecieć na spacer

by kosić niebo ciasnym ciemnym lotem

przeciskać się przez stawi rechot

odcisnąć ślad na księżyca tarczy

lgnąć do latarni które jak złote guziki

na granatowym szynelu carskiego żandarma

równym szeregiem zapinają wieczór

 

noc zapada jak szept z dawnych ruin

rozwarstwiają się minione sny

można chwytać pasemka parnego lata

i zwijać warkocz z nigdysiejszych zim

można musnąć skrzydłem sekrety salonów

i mroczny bandaż już zaschniętych ran

lub dotknąć aksamitki cienia pelargonii

roztańczyć się wpaść w wir

bo kręci się świat

już gaza pajęczyny pojaśniała mgłą

roztańczyć ciemność opatulić mrok

twardą nadzieją że wszystko jest wciąż

a to co kusi nie szkodzi nie boli

 

wszystko  w obrazach zrodzonych ze słowa

które nadzieję niesie na trwałość ulotną

nieba i ziemi i zapachu ziół

i lekko butwiejącej galaretki bagien

która jak błotna limfa goi suche łzy

 

w mieście wylecieć można nad płynący asfalt

przeciąć dopływy ulic i odległy krzyk

przebić się przez sny dziecięce przez pot

wcierany w ciała równomiernym ruchem

poczuć otwartych okien zapach i wznieść się

ponad dachy na skrzydłach wieczornych

modlitw i złorzeczeń

i runąć między spękane mury

trwałe na warstwach uporu i grzechu

 

nie zatrzymywać się - lot jest tworzeniem

ścieżki przez bezkres gwieździstego puchu

nie zatrzymywać się - każdy ruch jest trwaniem

materii ciemnej mokrej i słodkiej jak krew

pędzić przed siebie - lot szaloną modlitwą

być każdą cząstką każdym darem losu

trwać we wszystkim co żyje we wszystkim co płynie

w oddechu myśli ciszy i szeleście

w dotyku woni wierze i nadziei

być ciepłą lekką wieczorną miłością

 

 

 

Wiersze które leczą

 

wiersze czasami kaleczą

gdy leczą

potrafią ukłuć skryć horyzont bo są

bo są mgłą

lecz nie z pary wodnej

lecz z esencji życia pochodnej

potęgą

 

wiersz to nie rachunek różyczkowy 

pocałunkowy

to kroplówka do serca i głowy

 

przyjmij go jak napar

którym zbijasz gorączkę

choć gorzki bywa

unosi cię w kolejny wymiar

choćbyś się zaparł

nie będziesz ptakiem

choćbyś latał

 

wiersz potrafi skaleczyć

lecz rany po wierszach

krwawią krwią prosto z serca

nie ty pierwszy nie ty pierwsza

czasami leżysz w kałużach tej krwi

 

ona odradza z popiołów

odradza drogę w purpurze

odradza na dłużej

bo płynie prosto z twych niebieskich żył

 

część pójdzie drogą

gdzie kamień salamandra pożółkła trawa i wszystko

co za tobą

bo to co jest cenne

zazwyczaj gubisz i mijasz

lecz dowiesz się ostatnią toczony chorobą

jak cenny jest ten znaleziony ból 

który niesie słowo

 

i nie zasypiesz Światła ręką pełną ziemi

ono i cień i cierń i glinę przemieni